"Ωδή στον Ύπνο"

Ώ Μορφέα!
Σε ποθώ κάθε βράδυ, όπως και τώρα
Στην αγκαλιά σου θέλω να ξεχυθώ
και ν'απολαύσω την γαλήνη του μικρού θανάτου.
Κι όταν έρθει το πρωί
πάντα ο ίδιος ήχος μου θυμίζει πως...
πως πρέπει να φύγεις.
Δεν πρέπει να μας δούν μαζί, ειδικά στο σχολείο.
Μα τότε σε χρειάζομαι πιο πολύ
όμως περιμένω υπομονετικά το βράδυ
μέχρι να ξανάρθεις και να ξαναγεννηθώ.
Να ξαναγεννηθώ αλήθεια!
Γιατί μονάχα εσύ μπορεις να κάνεις το δέρμα μου πάλι ρόδινο
και ν'απαλύνεις με τα γλυκά φιλιά σου
τους μαύρους κύκλουσ των ματιών μου.
Τις φορές που μαλώνουμε Μορφέα μου, αργείς να έρθεις..
Σε παρακαλώ για ώρες ολόκληρες
αλλά παραμένεις αδυσόπητος.
Αλλά σου λείπω, το ξέρω.
Κι έρχεσαι δειλά-δειλά κατσουφιασμένος και μ'αγκαλιάζεις.
Την επόμενη μέρα σε σκέφτομαι συνέχεια...
Τα χαράματα πάντοτε κάθεσαι σκεπτικός και
πλάθεις σιωπηλά μικρές ιστορίες.
Καμιά φορά είναι πρόστυχες...
Άλλοτε είναι εφιαλτικές κι άλλοτε τόσο γλυκές.
Ώ Μορφέα, αδελφέ του Θανάτου
είσαι ο μόνος άντρας που δεν θα βαρεθώ ποτέ!