"Γεννημένοι Κριτές"

Δεν είστε καλοί... κοιτάξτε τους εαυτούς σας
κι ύστερα κοιτάξτε εμάς τους δυο και συγκρίνετε..
Βλέπεις τη διαφορά ανάμεσα στον υπήκοο και τον δικαστή
Θα σε δικάσουμε!
Γιατί εμείς ξέρουμε το σωστό, είμαστε το σωστο!
Είστε λάθος και εμείς το ξέρουμε!
Ξέρουμε να φερθούμε ειρωνικά
κάθε στιγμή της ζωής μας, ακόμη και τώρα σ'αυτό το ποίημα.
Το δηλητήριο της κριτικής θα στάξει ακόμη και για τον πιο αθώο.
Την γριούλα που περνά ανυποψίαστη απο μπροστά μας
Πρώτα ενα απαξιωτικό βλέμμα
κι ύστερα το σχόλιο:
"Έχει αποσυρθεί εδω και χρόνια"
Ή για την κοπέλα που περνάει:
"Απο τέτοια ώρα κυκλοφορούν οι πόρνες;"
Ή τέλος το ανυποψίαστο φαρμάκι στο φροντιστήριο
Δεν είναι σαν εμάς...
Δεν ξέρω.. Οι περισσότεροι μου βγάζουν μια κριτική..

"Ερωτικό παραλήρημα... και πόνος"

Κι όμως δεν νοιώθω έρωτα για σένα
Μετά απ'όσα έγιναν...
Ψιλάφισες τόσο το κορμί μου, όσο και την ψυχή μου
και μπήκες μέσα της..
Καημός...
Που η σκληρή ματιά σου καρφώνει πιο βαθειά.

"Ωδή στον Ύπνο"

Ώ Μορφέα!
Σε ποθώ κάθε βράδυ, όπως και τώρα
Στην αγκαλιά σου θέλω να ξεχυθώ
και ν'απολαύσω την γαλήνη του μικρού θανάτου.
Κι όταν έρθει το πρωί
πάντα ο ίδιος ήχος μου θυμίζει πως...
πως πρέπει να φύγεις.
Δεν πρέπει να μας δούν μαζί, ειδικά στο σχολείο.
Μα τότε σε χρειάζομαι πιο πολύ
όμως περιμένω υπομονετικά το βράδυ
μέχρι να ξανάρθεις και να ξαναγεννηθώ.
Να ξαναγεννηθώ αλήθεια!
Γιατί μονάχα εσύ μπορεις να κάνεις το δέρμα μου πάλι ρόδινο
και ν'απαλύνεις με τα γλυκά φιλιά σου
τους μαύρους κύκλουσ των ματιών μου.
Τις φορές που μαλώνουμε Μορφέα μου, αργείς να έρθεις..
Σε παρακαλώ για ώρες ολόκληρες
αλλά παραμένεις αδυσόπητος.
Αλλά σου λείπω, το ξέρω.
Κι έρχεσαι δειλά-δειλά κατσουφιασμένος και μ'αγκαλιάζεις.
Την επόμενη μέρα σε σκέφτομαι συνέχεια...
Τα χαράματα πάντοτε κάθεσαι σκεπτικός και
πλάθεις σιωπηλά μικρές ιστορίες.
Καμιά φορά είναι πρόστυχες...
Άλλοτε είναι εφιαλτικές κι άλλοτε τόσο γλυκές.
Ώ Μορφέα, αδελφέ του Θανάτου
είσαι ο μόνος άντρας που δεν θα βαρεθώ ποτέ!

"Το Μαύρο Σπίτι"

Εισέρχομαι στο σπίτι
Μετά απο μια ακάμη στείρα βραδιά...
Επισκέφτηκα τα μέρη που πηγαίναμε μαζί.
Τώρα είναι άδεια, στοιχειωμένα.
Μόνο το λαγαρό φεγγάρι λάμπει εκεί
και ο άνεμος που ψάχνει απεγνωσμένα για ταίρι
ουρλιάζει στα σημεία που ενώναμε τις καρδίες μας,
όμοιος με εμένα...
Δεν ανοίγω καν το φώς, δεν κάνω τον κόπο,
ξέρω τι θα αντικρίσω...
Άδειο και σκονισμένο δωμάτιο..
Πιο άδειο και σκονισμένο απο την αγνή μου καρδιά,
που ακόμα σε ζητάει.
Κάθομαι στον καναπέ, που πήραμε μαζί στις εκπτώσεις.
Μόνος τώρα, κοιτώ τις φωτογραφίες μας
και ξεσπώ σε λιγμούς.
Δάκρυα, πόνος, καημός.
Οι φωτογραφίες που τράβηξες εσύ ήταν κάπως κουνημένες..
Όπως και η σχέση μας. Γεμάτη φουρτούνες και ταραχές.
Μα δεν με νοιάζει! Σε θέλω πίσω, σε ποθώ!
Κοιτάζω έξω απο το παράθυρο, γεμάτο δαχτυλιές
καθώς καθημερινά περιμένω εδώ, μήπως σε δω να περνάς..
Μα τίποτα... Όπως και τώρα. Δεν είσαι εδώ...
Μόνο ένα σκυλί χέζει σε ένα δέντρο
και κάποιος ληστεύει το σπίτι της κυρίας Νίτσας...

"Ανέστη μου, λάλα το"

Πόσα κορμιά τυράννισαν τούτα τα χείλη;
Τα χείλη σου που σαν τα πρωτογέύτηκα
μαγεύτηκα και συνάμα ρεύτηκα.
Σαν θωρώ την ερωτηκή μορφή σου
ρίγος με πιάνει μπρός στα κάλλη σου
ΚΟΙΜΗΣΟΥ
Νάνι, νάνι, ο Ανέστης να κάνει
και η πληγή να γιάνει.
Να λούζει τις μασχάλες του μ'αργιάνι.
Και νάνι, νάνι, νάνι, ξύνησε τ'αργιάνι
Και πήγες στη Μάνη (Μάνα μου) (Αχ Ανέστη) (Μάνη)
Η πληγή να γιάνει..
Νάνι, Νάνι, Νάνι...

"Καθρέφτη καθρεφτάκι μου"

Για ακόμη μια φορά το πρόσωπο στον καθρέφτη με κοιτάει επίμονα...
Μου κάνει νοήματα...
Πρόστυχα ορισμένες φορές..
Δεν ξέρω, δεν αισθάνομαι άνετα.
Αλλά αυτό που κοιτάζει είναι τόσο, μα τόσο ωραίο..
Η ομορφιά του δεν περιγράφεται με λόγια,
το αμαρτολό του μυστήριο δεν μπορεί να λυθεί.
Το λάγνο βλέμα του σε βιάζει, σε μαγνητίζει...
Φυσικό είναι να μένει κολημένο το πρόσωπο του καθρέφτη πάνω μου..
Δεν το αδικώ.
Κι εγώ ίσως το ίδιο θα έκανα.

Υπάρχουν μέρες που περνούν ώρες ολόκληρες χωρίς να το δώ
και αισθάνομαι άδειος και κενός.
Τότε αναγκάζομαι να καταφύγω σε άλλες μεθόδους ηδονής..
Φωτογραφίες στο κινητό, ένα τζάμι αυτοκινήτου,
έστω κάτι για να δω τη μορφή...
...που με κάνει να ουρλιάζω προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου
πως, ναι! είναι αληθινό!
Είναι εγώ!